სუიციდი არ არის არჩევანი. თავს იკლავენ მაშინ, როდესაც ტკივილი ერევა ძალას, რომლითაც თავად ტკივილი უნდა დაამარცხო.
სამი თვე ოთახიდან არ გადის. სძინავს.ხატავს. კითხულობს, „ან მუსიკას ვაკეთებ, ერთადერთი, ბებიაჩემს გავძახებდი მშია -მეთქი,
ისიც, ორ დღეში ერთხელ“. ლაშა იმ დროს 15 წლისაა. სკოლაში არ დადის, ისედაც ექსტერნად აბარებს გამოცდებს წლის ბოლოს. წელსაც ასე მოიქცევა.
ყველა მეგობარს ჩამოსცილდა. არავის ელაპარაკება. „რაც არ უნდა მეთქვა, არასერიოზულად მოეკიდებოდნენ, მაქსიმუმ, შენ ხო არ გარეკე – ეთქვათ“.
როცა რამდენიმე დღე გადაბმულად ფხიზლობს, სვამს ტრანკვილიზატორს, წამლების ყუთიდან. „მოდი, ფსიქოლოგთან წავიდეთ“, „აბა, რა გინდა, რა ვქნათ?“ მშობლები თავს რომ აბეზრებენ, უხეშად, ან ძალიან უხეშად პასუხობს.
კარი შიგნიდან აქვს ჩაკეტილი. სახლიდან სულ რამდენჯერმე გადის, მაღაზიაში რაღაც წვრილმანებს ყიდულობს. გაუთავებლად სქროლავს „იუთუბის“ ვიდეოებს გლობალურ დათბობაზე. უყურებს, როგორ ლღვება უშველებელი თეთრი აისბერგები ოკეანეში. იმახსოვრებს წლებს, როდესაც ქვეყნების სანაპიროები დაიტბორება და მილიონობით ადამიანი დაკარგავს სახლს. ათვალიერებს პლასტმასის კუნძულების ფოტოებს, კითხულობს სტატიებს გაუდაბნოებულ არეალებზე. „მივხვდი, რომ ადამიანები ბაქტერიები არიან და დედამიწას ჭამენ. არ მინდოდა ამ განადგურებაში მონაწილეობა. ვეღარ ვხვდებოდი, რა აზრი ჰქონდა ცხოვრებას“.
შუადღეს შფოთით იღვიძებს. ოთახში აქეთ -იქით დადის, მერე „სახლის აფთიაქი“ მოაქვს. ყველაფერს ერთად ყლაპავს, რასაც პოულობს. ნაწილს მშრალად, ნაწილს წყალს აყოლებს.
„არ ვიცი, რამდენ ხანში მიპოვეს. ძალიან ღრმად ჩამეძინა“.
სამი დღე კომაშია. მეოთხე დილას თვალს ახელს და პალატას ათვალიერებს. უცხო გარემო ეხამუშება, შფოთავს. მერე ნაცნობი ხმა ესმის და უეცრად, ტანში თბილი ჟრუანტელივით უვლის რაღაცნაირი შვების და უმისამართო მადლიერების განცდა – რომ გადარჩა. ოჯახის წევრებთან პირველი შეხვედრისას ყველა ტირის. „მერე ნელ -ნელა დავლაგდით. ბევრი ვილაპარაკეთ. და ყველაფე რი შემეცვალა. სახლიდან გამოვედი, ახალი ადამიანები გავიცანი და მეგობრები გავიჩინე. ძველებიდან ერთი-ორი შემომრჩა, მაგრამ ისეთები, ერთმანეთისთვის ტყვიას რომ გადავეფარებით, თუ როგორც ამბობენ.
უკვე ოთხი წელი გავიდა. მშობლებისთვის მგონი სიტყვაც არ მითქვამს ხმამაღლა. ისეთ რაღაცეებზე დავფიქრდი, რომ ახსნა მიჭირს. ძაან ღრმად დავფიქრდი“. ოთახი ისევ ისეთი დახვდა: მხოლოდ მისთვის გასაგები ლოგიკით დალაგებული ნივთებით, კომპიუტერი სავსე დაუმთავრებელი ტრეკებით და ონლაინძიების მთელი ისტორია. „რატომღაც ეგრევე გამეჩხერებული ტყეები გამახსენდა, გეოგრაფიის გაკვეთილიდან, მეწყერი რომ შეუძლია გამოიწვიოს. ...ხეებზე ვგიჟდები. შემიძლია ვიჯდე და ვუყურო. ჰოდა, ერთხელაც ავდექი და მამაჩემს ვთხოვე ხეების დარგვაში დამხმარებოდა“. გურჯაანში შეარჩიეს ერთი გორა, მეჩხერი ტყით და ოცდათხუთმეტი ძირი ნაძვი დარგეს. მერე სხვა ადგილები იპოვეს. „გაზაფხულზე ან შემოდგომით, ამინდი გამოვა თუ არა, მე და მამაჩემი ვდგებით და მივდივართ“.
No comments:
Post a Comment